(24η) ΚΤΕΝΙ

ΚΤΕΝΙ

Γράφει η Αθανασία Βλάχου της Δ΄τάξης του 17ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης

Το Κτένι είναι χτισμένο στην ανατολική πλευρά του όρους Μπούρινου, που φέρνει την ονομασία “Κάστρο”, στην επίπεδη κορυφή όπου σώζονται τα ερείπια αρχαίου κάστρου. Μέσα σε αυτό ήταν χτισμένος ο παλιός οικισμός.
Την ονομασία Χτένι (Κτένι) κατά μία εκδοχή την πήρε, επειδή από την κορυφή του βουνού ο παρατηρητής “χτενίζει” με το μάτι του κυριολεκτικά όλη την κοιλάδα του ποταμού Αλιάκμονα και την περιοχή της Κοζάνης.
Σύμφωνα με την παράδοση στο Κάστρο είχε το βασίλειό του ο βασιλιάς Κτέναρος ή Κτενάς ο οποίος το οχύρωσε για προστασία από τις επιδρομές. Οι υπήκοοι κατεβαίνανε κάθε μέρα από το λόφο για τις καθημερινές τους δραστηριότητες και κυρίως για την καλλιέργεια της γης. Νερό στην κορυφή του βουνού δεν υπήρχε και έφτανε με υδροσωλήνες τα λεγόμενα “κιούγκια” από την περιοχή “καρούτια”, όπου υπήρχε άφθονο νερό.
Το “Κάστρο του Κτενίου” σύμφωνα με την άποψη των αρχαιολόγων είναι το μεγαλοπρεπέστερο Κάστρο των αρχαίων Μακεδόνων και η μία από τις τρείς ακροπόλεις της περιοχής (Μεγάλη Ράχη Αιανής και Παλαιόκαστρο Καισαρείας οι άλλες δύο).
Το Κάστρο κυριεύτηκε το 1649 από επιδρομή Τουρκοσλάβων. Η καταστροφή ήταν μεγάλη. Οι Χτενιώτες το εγκατέλειψαν έντρομοι. Ανάμεσά τους ο μεγαλοκτηνοτρόφος Ιωάννης Τράντας με 120 οικογένειες του χωριού κατέφυγαν προς την πόλη της Κοζάνης και εγκαταστάθηκαν στους γύρω λόφους. Κάποιες οικογένειες αργότερα επέστρεψαν και έκτισαν τον καινούργιο οικισμό στη σημερινή θέση που βρίσκεται τώρα.
Το 18ο αιώνα έγινε “τσιφλίκι” του Αλή Πασά και οι κάτοικοι κολλήγοι των μπέηδων. Η απελευθέρωση ήρθε το 1912, όμως ο Τούρκος αφέντης έφυγε πολύ αργότερα.
Στη Μικρασιατική εκστρατεία και στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο συμμετείχαν στα τμήματα της πρώτης γραμμής.
Το δημοτικό σχολείο λειτούργησε το 1851 και καταργήθηκε το 1990. Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ενοριακός ναός, χτίστηκε το 1887. Στον ιερό ναό φυλάσσεται ιερό Ευαγγέλιο, βυζαντινής γραφής, με έτος έκδοσης 1748. Το 1973 χτίστηκε η εκκλησία της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος δίπλα στην παλιά εκκλησία που σώζεται μέχρι σήμερα, η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων και ο κοιμητηριακός ναός του Αγίου Αθανασίου.

(23η) ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

Γράφει ο Αντώνης Αλατζάς Τάξη Δ΄24-1-2011

Το χωριό μου πήρε την ονομασία από τον Άγιο Χαράλαμπο. Μία μέρα μια Τουρκάλα είχε δει στον ύπνο της κάτι γύφτους να έρχονται κατά πάνω της, από το διπλανό χωριό το οποίο είχε καταπλακώσει η αρρώστια πανούκλα. Οι θάνατοι ήταν πολλοί και δεν προλάβαιναν να τους θάψουν. Κάποια στιγμή κατέβηκε ο Άγιος Χαράλαμπος και έτριψε δυο βέργες και γιατρεύτηκε η αρρώστια. Τότε εκείνη η Τουρκάλα ξύπνησε και είπε ότι το χωριό αυτό το έσωσε ο Άγιος Χαράλαμπος.
Απ’ αυτό το γεγονός ονομάστηκε το χωριό του παππού μου Άγιος Χαράλαμπος.

(22η) ΜΕΤΑΞΑ

ΜΕΤΑΞΑ

Γράφει η Κατερίνα Παπαγιάννη της Δ΄ τάξης του 17ου Δημοτικού σχολείου Κοζάνης


Το Μεταξά κτισμένο στους πρόποδες των Καμβουνίων σε υψόμετρο 1100 μέτρων το συναντάμε με την ίδια ονομασία στον Κώδικα της Ζάβορδας μεταξύ 1534-1692 με 51 αφιερωτές. Προήλθε από τη συνένωση τριών οικισμών της “Παλαιοπαναγιάς”, των “Φούρνων” και του “Σπηλιώματος”.
Απέχει από την Κοζάνη 43 χιλιόμετρα και από την έδρα του Δήμου Σερβίων 17 χιλμ.

Τα χαρακτηριστικά του χωριού είναι τα κρύα νερά και ο βουνίσιος ζωογόνος αέρας. Είναι χωριό ορεινό και άγονο. Οι γεωργικές εκτάσεις είναι ελάχιστες. Ο τόπος προσφέρεται για κτηνοτροφία. Πολλοί κάτοικοι, περισσότεροι από χίλιοι μετανάστευσαν στην Αυστραλία και Δ. Γερμανία.
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν η έδρα των αρματολών Μπζιωταίων. Κατά την απελευθέρωση του 1912 τρεις ιερείς του χωριού και σαράντα ένας πολίτες εκτελέστηκαν από τους Τούρκους στις φυλακές των Σερβίων.
Σήμερα ζούνε στο χωριό περίπου 300 κάτοικοι, οι περισσότεροι της τρίτης ηλικίας.
Τα κτίρια που στολίζουν το Μεταξά είναι ο ιερός ναός του Αγίου Δημητρίου (1848), το πέτρινο κοινοτικό κατάστημα, το Αγροτικό ιατρείο, το 6/θέσιο Δημοτικό σχολείο, το Σπίτι του παιδιού, πολλά καταστήματα κι αρκετά εξωκλήσια.
Στο χωριό πραγματοποιούνται με συνεργασία του τοπικού Εξωραϊστικού συλλόγου, του Αθλητικού συλλόγου και του συλλόγου Μεταξιωτών Κοζάνης το Αντάμωμα των απανταχού Μεταξιωτών στις 20 Ιουλίου.

(21η) ΚΡΟΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ

ΚΡΟΚΟΣ

Γράφει η Δέσποινα Σαμαρά Τάξη Δ΄ 10 Νοεμβρίου 2010

Ο Κρόκος είναι το μεγαλύτερο από όλα τα χωριά του Νομού Κοζάνης. Είναι χτισμένος σε πεδιάδα, νότια της Κοζάνης σε απόσταση 5 χιλιόμετρα από αυτή. Παλιά ονομαζόταν Γκόμπλιτσα αλλά αργότερα μετονομάστηκε Κρόκος παίρνοντας το όνομά του απ’ το περιζήτητο προϊόν που παράγει.
Τα χωριά που βρίσκονται γύρω του είναι η Άνω Κώμη, η Καρυδίτσα, τα Πετρανά.
Εντυπωσιάζει τον επισκέπτη από την πρώτη στιγμή με τα ωραιότατα και περιποιημένα σπίτια του, τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους του, αλλά και τα γραφικά εξωκλήσια που βρίσκονται σε ειδυλλιακές τοποθεσίες.
Οι κάτοικοι εργατικοί και φιλόξενοι, πιο παλιά είχαν σαν κύρια ασχολία τη γεωργία. Καλλιεργούσαν δημητριακά, αλλά κυρίως καλλιεργούσαν το γνωστό κρόκο (σαφράν). Εργατικοί όπως ήταν, έγιναν οικοδόμοι, επιπλοποιοί, σιδηρουργοί, μαρμαράδες και αναδείχθηκαν σ’ όλα τα επαγγέλματα. Πολλοί όμως ακόμη και σήμερα καλλιεργούν μεγάλες εκτάσεις με κρόκο.
Η σημερινή καλλιέργεια στην περιοχή της Κοζάνης ήρθε γύρω στον 17ο αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1732 από Κοζανίτες εμπόρους που δραστηριοποιούνταν στην Αυστρία. Όμως ο κρόκος είναι γνωστός από πολύ παλιά, γιατί τον αναφέρουν όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Αισχύλος. Από τα άνθη του φυτού προέρχεται ο κόκκινος κρόκος που έχει μεγάλη αξία και χρησιμοποιείται ως χρωστική και αρωματική ουσία για τη βαφή υφασμάτων, στη μαγειρική, στην ποτοποιία, αρτοποιία και στην φαρμακευτική. Παλιά πουλούσαν μόνοι τους τον Κρόκο ή τον αντάλλασσαν με άλλα προϊόντα ως το 1928 που ιδρύθηκε ο πρώτος αναγκαστικός συνεταιρισμός και ανέλαβε την πώληση και την προώθησή του στο εξωτερικό.
Στο κέντρο του χωριού κοντά στην πλατεία που έχει διαμορφωθεί από την αρχή, είναι χτισμένος ο Ναός του Αγίου Νικολάου. Χτίστηκε το 1980 στη θέση του παλιού ναού που είχε χτισθεί το 1872 και κατεδαφίστηκε το 1974. Δίπλα του όμως έχει παραμείνει και δεσπόζει το όμορφο καμπαναριό, στολίδι του χωριού που έχει χτισθεί από το 1900.
Γάργαρα και άφθονα νερά υπάρχουν στο βαθούλωμα της Αγίας Παρασκευής, «Λάκκος» όπως ονομάζεται από τον οποίο μετέφεραν παλιά οι κάτοικοι νερό με τα «γκιούμια» στα σπίτια τους. Εκεί είναι χτισμένη και η εκκλησία της Αγ.Παρασκευής που χτίστηκε το 1912 και έσωσε με το θαύμα της το χωριό από βέβαιο θάνατο.
Το 1943 στα χρόνια της κατοχής το χωριό περικυκλώθηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι απειλούσαν ότι θα το κάψουν αν δεν τους φανερώσουν τα όπλα.
Τότε ένας θεόσταλτος λαγός, πετάχτηκε από την αυλή και άρχισε να τρέχει προς το ρέμα. Οι Γερμανοί άρχισαν να κυνηγούν το λαγό και ξέχασαν την αποστολή τους. Η Αγία Παρασκευή με το ΣΩΤΗΡΑ λαγό που έστειλε, έσωσε τον Κρόκο από βέβαια καταστροφή αφού απέτρεψε τους βαρβάρους να μπουν στην εκκλησία και να βρουν τα όπλα που πράγματι υπήρχαν εκεί. Αλλά και όταν οι Γερμανοί έριξαν πέντε βόμβες γύρω από την εκκλησία για να καταστρέψουν το χωριό, η Αγ.Παρασκευή το προστάτευσε και δεν εξερράγη καμία. Ακόμη θυμάται ο παππούς μου τις τεράστιες σιδερένιες οβίδες που βρίσκονταν μέσα στο λάκκο, την πηγή, όταν ήταν μικρός.
Άλλα εξωκλήσια του Κρόκου είναι του Αγίου Πνεύματος με το πανέμορφο δασάκι μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας, του Αγ. Κων/νου και Ελένης πάνω στο λόφο που το έχτισαν οι φαντάροι όταν γύρισαν από τον πόλεμο, της Αγ. Τριάδος κ.ά.
Το χωριό μου έχει δύο δημοτικά σχολεία. Το πρώτο σχολείο ιδρύθηκε το 1872 από πέτρες που περίσσεψαν από την ανέγερση του Ναού του Αγ. Νικολάου, ενώ πολύ αργότερα ιδρύθηκε το 6/θέσιο 1ο Δημοτικό σχολείο το 1919 που λειτούργησε και σαν απογευματινό γυμνάσιο ώσπου να ιδρυθεί το 2ο Δημοτικό σχολείο το 1989 που λειτουργεί και ως γυμνάσιο.
Το χωριό διαθέτει ταχυδρομείο με τραπεζικό χαρακτήρα εξυπηρετώντας τους κατοίκους και Αγροτικό ιατρείο για την καλύτερη ιατρική περίθαλψή τους.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε για το σημαντικό πολιτιστικό σύλλογο «Ιωακείμ Λιούλιας» που ιδρύθηκε το 1978 και έλαβε μέρος με πολλές διακρίσεις, σε λαογραφικές έρευνες, φεστιβάλ, διεθνή συνέδρια, αναβίωσε πατροπαράδοτα έθιμα και κάθε χρόνο λαμβάνει μέρος στις καρναβαλικές εκδηλώσεις της Κοζάνης.

(20η) ΣΙΣΑΝΙ

Σισάνι

Γράφει η Ναθαναηλίδου Αναστασία. Τάξη Δ’.



Το χωριό Σισάνιον ή Σισάνι ή Σιάνι είναι ένα μικρό μα τόσο ιστορικό χωριό της επαρχίας Βοΐου του Ν. Κοζάνης.
Το Σισάνι πρέπει να γνώρισε μεγάλη ακμή την εποχή τωβν Κομνηνών και γνώρισε ημέρες δόξας τις αρχές του 15ου αιώνα μ. Χ.
Πιστεύεται ότι από τους πρόποδες του δοξασμένου «Μουρικίου» μέχρι τη θέση του σημερινού Μοναστηριού, της Παναγίας απλώνονταν τα παλιά χρόνια η πόλη Σισανούπολη, το σημερινό Σισάνι.
Το όνομά της δόθηκε από τους Ρωμαίους το 146-147 μ.Χ., προς τιμή Ρωμαίου στρατηγού ( SISANIOS). Δεν αποκλείεται όμως η ετυμολογία της λέξης να έχει και άλλη ξενική ρίζα. Αλλά και ο ποταμός Μύριχος, που διασχίζει την κοιλάδα του χωριού πηγάζει από τις οροσειρές Κεραμίδα, Μουρίκι και Σινιάτσικο (Άσκιον) και χύνεται στον Αλιάκμονα, παλιότερα λεγόταν Σισάνης.
Το ότι το χωριό Σισάνιον ήταν σπουδαία πόλη προκύπτει και από το γεγονός ότι μετά από τη διάδοση του χριστιανισμού και την οργάνωση των τοπικών εκκλησιών το Σισάνι έγινε έδρα επισκόπου, που προήχθη σύντομα σε Μητροπολίτη του οποίου η φήμη διαρκεί ακόμη, αν και μετά την καταστροφή της πόλης η Μητρόπολη μεταφέρθηκε στην κωμόπολη της Σιάτιστας που ήκμαζε τότε. Έτσι σήμερα ο τίτλος της Μητρόπολης φέρει τον τίτλο «Σισανίου και Σιατίστης».
Η επισκοπή Σισανίου ήταν σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και διέθετε πολυτελή σταυρόσχημο ναό με τρούλο μεγέθους 36Χ23 μέτρα που εντάσσεται στους μεγάλους επισκοπικούς ναούς της Μακεδονίας του 11ου αιώνα.
Δίπλα στα εςρείπια του ναού βρίσκεται ακόμη και σήμερα η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κτισμένη το 1662, οπότε και αγιογραφήθηκε με ιδιαίτερα ωραίες και ωραίες αγιογραφίες. Οι τέσσερις μαρμάρινες κολόνες που στηρίζουν την Αγία Τράπεζα είναι όλες διαφορετικές μεταξύ τους.
Σήμερα το Σισάνι είναι ένα καταπράσινο χωριό , βρίσκεται σε πολύ ωραία τοποθεσία και απέχει από την Κοζάνη 55 χιλιόμετρα. Έχει γύρω στους 170 μόνιμους κατοίκους οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Είναι γνωστό για τα πολύ νόστιμα φασόλια του. Σημαντική εκδήλωση του χωριού αποτελεί η «Γιορτή φασολιού» που πραγματοποιείται κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Εκείνη την ημέρα πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στην καταπράσινη τοποθεσία «Μεριά», για να απολαύσει την παραδοσιακή φασολάδα.
Πότε ακριβώς έγινε η καταστροφή της Σισανούπολης παραμένει τελείως άγνωστο.

(19η) ΕΛΑΤΗ

ΕΛΑΤΗ

Γράφει ο Ζγούρος Αλέξανδρος (Γ΄τάξη) 21-11-2010


Το χωριό μου λέγεται Ελάτη. Παλιότερα ονομαζόταν Λουζιανή. Ανήκει στο Ν. Κοζάνης και βρίσκεται νότια στα σύνορα με του νομούς Γρεβενών και Λάρισας. Είναι χτισμένο στα ριζά του βουνού Βουνάσα στα Καμβούνια όρη. Το βουνό έχει δάσος και κυριαρχεί το έλατο που προφανώς έδωσε και το σημερινό όνομα στο χωριό. Στην Ελάτη μένουν 650 κάτοικοι και έχει υψόμετρο 610 μέτρα. Έχει φιλόξενους ανθρώπους, ωραίο περιβάλλον.
Αξίζει να επισκεφτεί κανείς για να απολαύσει τη θέα του ελατόδασους και τους εκλεκτούς μεζέδες.
Απέναντι από το χωριό μου ανηγέρθη η Ιερά Μονή Ζάβορδας το 1534 μ.Χ.

(18η) ΞΗΡΟΛΙΜΝΗ

ΞΗΡΟΛΙΜΝΗ ΚΟΖΑΝΗΣ

Γράφει η Νεραντζούλα Αραβοπούλου Τάξη Ε΄(13-12-2010)


Το χωριό βρίσκεται δυτικά της Κοζάνης, απέχει από την πόλη 13 χιλιόμετρα και έχει 450 κατοίκους. Είναι χτισμένο στους πρόποδες μιας βουνοκορφής του όρους Ασκίου (Καϊάμπασι).
Στο μέσον του χωριού υπήρχε μπάρα με λιμνάζοντα ύδατα. Η μπάρα αποξηράνθηκε τη δεκαετία του 60 και γι’ αυτόν το λόγο το χωριό πήρε τη σημερινή ονομασία του.
Κατοικείται κυρίως από τους απογόνους ποντίων προσφύγων, οι οποίοι είχαν έρθει με την ανταλλαγή των πληθυσμών και κατάγονταν από διάφορες περιοχές του Πόντου (Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Προύσα, Ματσούκα, Κουνάκα, Ζάβερα, Λαραχανή). Πριν τη μικρασιατική καταστροφή στο χωριό κατοικούσαν Τούρκοι και ονομαζόταν Σαχινλάρ. Στο χωριό οι πρόγονοί μας βρήκαν δυο τζαμιά και τα μετέβαλαν σε εκκλησίες της Ζωοδόχου Πηγής και του Αγίου Γεωργίου ο οποίος είναι και ο πολιούχος.
Οι κάτοικοι του χωριού διατηρούν τα ποντιακά ήθη και έθιμα, τους χορούς και το ποντιακό γλωσσικό ιδίωμα. Οι κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία.
Κατά τη διάνοιξη της Εγνατίας οδού στην περιοχή ήρθε στο φως ένας νεολιθικός οικισμός, 50 στρεμμάτων της περιόδου 4000-3000 π.Χ. Ανατολικά αυτού του οικισμού βρέθηκε ιερό του Απόλλωνα και ένα νεκροταφείο του 3ου μ.Χ αιώνα.
Σε μια νοτιοδυτική πλευρά του χωριού υπάρχει μια σπηλιά που ονομάζεται σπηλιά του Αράπη.

(17η) ΟΔΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

ΟΔΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

Γράφει η μαθήτρια Νάσια Βλάχου, μαθήτρια της Δ2 του 17ου Δημοτικού σχολείου Κοζάνης. (25 Οκτωβρίου 2010)

Ο υποσμηναγός Γιάνναρης Ευάγγελος γεννήθηκε στις 1-1-1916 στην Αθήνα. Την 23η Σεπτεμβρίου 1936 εισήλθε στη σχολή αεροπορίας όπου μετά από τριετή φοίτηση αποφοίτησε πρώτος και απέκτησε πτυχίο ιπτάμενου και ονομάσθηκε μόνιμος Ανθυποσμηναγός. Την 28η Οκτωβρίου 1940, με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, τοποθετήθηκε στο 2ο Ανεξάρτητο Σμήνος Παρατηρήσεως της 3ης Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας. Την 30η Οκτωβρίου 1940, ο υποσμηναγός Ευάγγελος Γιάνναρης και ο Αρχισμηνίας Λεωνίδας Τζάντας επέβαιναν στο Σ-44 αεροσκάφος HENSCHEELL 126, αφού είχαν διαταχθεί να εκτελέσουν αποστολή αναγνώρισης στόχων άνωθεν του μετώπου του τομέα της Πίνδου και ταυτόχρονα να επέμβουν στον επίγειο αγώνα με βόμβες και πολυβόλα. Η εκτέλεση της αποστολής, όπως αυτή είχε καθοριστεί, κατέστη αδύνατη λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που επικρατούσε στην περιοχή των στόχων, γι’ αυτό το λόγο το πλήρωμα άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε προς την Κορυτσά με σκοπό το βομβαρδισμό των εκεί αεροδρομίων. Στη διαδρομή το ελληνικό αεροσκάφος συνάντησε εχθρικό ιταλικό σχηματισμό πέντε υπερσύγχρονων καταδιωκτικών CR-42 FIAT με τα οποία ενεπλάκη σε σφοδρή αερομαχία με αποτέλεσμα να καταρριφθεί στην τοποθεσία Προφήτης Ηλίας του οικισμού «Βασιλειάδα» Καστοριάς με τον ηρωικό θάνατο του υποσμηναγού Ευάγγελου Γιάνναρη και τον ελαφρύ τραυματισμό του αρχισμηνία Τζάντα Λεωνίδα.
Μία λεπτομέρεια του ιστορικού αυτού γεγονότος είναι ότι την αποστολή αυτή έπρεπε να εκτελέσει ένας φίλος του υποσμηναγού ο οποίος μόλις είχε φτάσει από την Αθήνα στη μονάδα και ήταν κουρασμένος. Πιστός στη φιλία και στο καθήκον ο Ευάγγελος Γιάνναρης είναι ο ΠΡΩΤΟΣ Ελληνας αξιωματικός των Ε.Δ που θυσιάστηκε για την πατρίδα στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, γι’ αυτό και η πατρίδα μας τον τίμησε μετά το θάνατο με το σταυρό του ιπταμένου


Β)Περιλαμβάνει οικίες από 1-45. Έχει πολλά σπίτια που παλιά ήταν προσφυγικές κατοικίες που όμως με τα χρόνια έγιναν πολυκατοικίες. Στα πεζοδρόμια της οδού υπάρχουν περιποιημένα δέντρα και στο κέντρο της οδού υπάρχει μια μικρή πλατεία που ονομάζεται ΜΠΡΙΣΤΟΛ.
Στη γειτονιά μου υπάρχουν τα νέα ΚΤΕΛ Νομού Κοζάνης, χώρος λειτουργίας ΤΑΧΙ για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ταξιδιωτών.

Συμβάλλουν οι οδοί:Δορυλαίου,Νικομηδείας, Πανόρμου, Κωνσταντινουπόλεως, Πτωχοκομείου, Σουμελά, Αρχίζει από την οδό Φιλίππου και καταλήγει στην οδό 11ης Οκτωβρίου.

(16η) ΟΔΟΣ ΜΠΑΣΤΙΑ ΚΩΣΤΗ

ΜΠΑΣΤΙΑ ΚΩΣΤΗ

Γράφει η Ντάγκα Βασιλική, Τάξη Στ1 (17ο Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης) 25 Οκτωβρίου 2010.

Α)ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΌ
Η οδός που μένω ονομάζεται Μπαστιά Κωστή 3 και πήρε το όνομά της από το δημοσιογράφο, πεζογράφο και θεατρικό συγγραφέα Κωστή Μπαστιά, ο οποίος γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1901. Υπήρξε εκδότης πολλών λογοτεχνικών περιοδικών ανάμεσα στα οποία και τα «Ελληνικά Γράμματα». Προς το τέλος της ζωής του εμφανιζόταν σχεδόν μόνιμα στις στήλες της εφημερίδας «Βραδυνή». Διετέλεσε γενικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου (1937-1941), μορφωτικός σύμβουλος της ελληνικής πρεσβείας στην Αμερική και ανταποκριτής της «Βραδυνής» στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Γυρίζοντας στην Ελλάδα ανέλαβε για μεγάλη περίοδο γενικός Διευθυντής της Ελληνικής Λυρικής Σκηνής. Παράλληλα με τη δραστηριότητά του αυτή ο Κωστής Μπαστιάς δεν έπαψε να καλλιεργεί τον πεζό λόγο. Τα πρώτα του βιβλία φανερώνουν την αγάπη του στη φύση και προπάντων στη θάλασσα. Είναι ο συγγραφέας με την προσωπική έκφραση που εξοικειώνεται άνετα με το παρελθόν, το οποίο αφομοιώνει ψυχικά και ξαναπλάθει με τη μυθοπλαστική δεξιότητα και την υποβολή του αφηγηματικού ταλέντου του. Τα προσόντα αυτά διαφαίνονται περισσότερο στις μυθιστορίες του, όπως: «Μηνάς ο Ρέμπελος» (1938) βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών και «Παπουλάκος». Κυριότερα έργα του είναι: «Στεριές και θάλασσες (1932), «Οι άνθρωποι και τα ζώα» 1938, «Νέο Κυριακοδρόμιο» (1956), «Ο Παπαδιαμάντης» (1962), «Καπετάν Αγγελής»(1970) το οποίο μεταφράστηκε στα Γαλλικά.

Β)Η ΟΔΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Η οδός Μπαστιά Κωστή περιλαμβάνει οικίες από το 1 ως το 20.Στην οδό συμβάλλουν οι οδοί Σιαλβέρα, Θέμελη Γεωργίου, Νίκου Νικολαϊδη. Επί της οδού λειτουργεί ο παιδικός σταθμός ΑΜΠΕ-ΜΠΑ-ΜΠΟΜ και το υπερκατάστημα Dia.

(15) ΟΔΟΣ ΑΙΟΛΟΥ

ΟΔΟΣ ΑΙΟΛΟΥ


Γράφει ο μαθητής της Α΄τάξης Καραμούζας Κωνσταντίνος


Α) Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Αίολος ήταν ο θεός των ανέμων. Κρατούσε τους ανέμους μέσα σε ασκούς και τους άφηνε μόνο μετά από εντολή του Δία. Ήταν γιος του Ποσειδώνα και κατά τον Όμηρο του Ιπποτάδη Ζούσε σε ένα πλωτό νησί την Αιολία, με χάλκινα τείχη. Το νησί αυτό πιστευόταν ότι ήταν η Στρογγύλη, το σημερινό Στρόμπολι το οποίο βρίσκεται μεταξύ Σικελίας και Ιταλίας και στο οποίο σημειώνονται συνεχείς εκρήξεις ηφαιστείου. Είναι ένα από τα οκτώ νησιά των Αιολίδων νήσων.
Μετά το νησί των Κυκλώπων ο Οδυσσέας προσεγγίζοντας το νησί του Αιόλου του ζήτησε τη βοήθειά του να επιστρέψει στην Ιθάκη. O Αίολος ανταποκρινόμενος έκλεισε όλους τους ανέμους σε ένα ασκί και άφησε μόνο το Ζέφυρο, τον ούριο να φυσήξει και να τον βοηθήσει. Με τη βοήθειά του, ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του έφτασαν πολύ κοντά στην Ιθάκη, αλλά όταν ο Οδυσσέας αποκοιμήθηκε οι σύντροφοί του τη δέκατη μέρα άνοιξαν το ασκί νομίζοντας ότι έχει χρυσάφι και άφησαν ελεύθερους όλους τους ανέμους. Ξέσπασε θύελλα η οποία έστειλε τον Οδυσσέα πίσω στο νησί του Αιόλου, ο οποίος όμως δε δέχτηκε να τον ξαναβοηθήσει τιμωρώντας τον για την ασέβεια των συντρόφων του.