Μπούρινος 6ο "Πιστικό Γρεβενών"

 

 

 

Περιοδικό "Ο Μπούρινος". Ετήσια έκδοση του Επιμορφωτικού- Εξωραϊστικού-Εκπολιτιστικού Συλλόγου Εξάρχου Γρεβενών  "Ο ΜΠΟΥΡΙΝΟΣ".

Έτος έκδοσης 2014,  σελίδες 96, κεφάλαια 55.

6o Τεύχος. Έτος 6^ο.

Η επικαιρότητα που παρατίθεται στο παρόν τεύχος αφορά το 2013.

Επιμελητής έκδοσης: Βασίλης Αποστόλου

ISSN:2241-0805

Σύνολο τευχών έξι (αρ.6):

2009=σελ.64

2010= σελ.80

2011= σελ.80

2012= σελ.96

2013= σελ.160

2014= σελ. 96.

 

 

Κεφάλαιο 18. Πιστικόν Γρεβενών

  

Γράφει ο Βασίλης Αποστόλου

 

Ο οικισμός Πισκό αποτέλεσε το 1918 συνοικισμός της κοινότητας Κνίδης. Μετονομάσθηκε σε Πιστικό στις 20-1-1927. Χτισμένος σε υψόμετρο 620 μέτρων μέσα σε πυκνά δρυοδάση, το υπέδαφος κρύβει σημαντικές ποσότητες λιγνίτη.

 

Πληθυσμός: 1873=90 άρρενες. 1913=67.1920=75.1928=80.1940=93. 1951=102.1961=130. 1971=111. 1981=126. 1991=93. 2001=80. 2011=50

Κοινοτικά: Η Γενική Διοίκησις Θεσσαλονίκης γνωστοποιεί με έγγραφο στο Νομάρχη στις 26 Αυγούστου 1926 ότι  ειδικός πάρεδρος της κοινότητας Κοπρίβης για το συνοικισμό Πισκού διορίσθηκε ο Ιωάννης Κλεισιάρης.

Στην επιτροπή Γεωργικής απογραφής της κοινότητος Κνίδης που πραγματοποιήθηκε το 1929 ήταν ο πάρεδρος Ιωάννης Κλεισιάρης και μέλη ο Δημ. Επαμεινώνδας Βόγκολης κι ο ιερεύς της Αγάπης Παπά Χαράλαμπος Μωυσιάδης.

Ο ι κάτοικοι  του Πιστικού με έγγραφο στο Νομάρχη στις 1-2-1952  αναφέρουν ότι τυγχάνουν κάτοικοι του Συν/μού Πιστικού της κοινότητος Κνίδης, αποτελούμενη εξ 27 οικογενειών με συνολικό πληθυσμό 126 ατόμων. Ως εμφαίνεται εκ του μικρού αριθμού οικογενειών οι  συνθήκες διαβιώσεως δεν είναι ανθρώπινες και συναντούν πολλές δυσχέρειες σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής. Τα παιδιά  δια τη μετάβαση στο Σχολείο είναι υποχρεωμένα να διατρέχουν καθημερινά την απόσταση των 2 χιλιομέτρων μέχρι Κνίδης. Επίσης είναι υποχρεωμένοι να στερούνται ιερέως. Γενικώς είναι απομονωμένοι και καθυστερημένοι σε όλες τις εκδηλώσεις. Συνεχίζοντας αναφέρουν ότι επειδή η απόσταση του Συνοικισμού εκ της έδρας της κοινότητος (χωρίον Κνίδη) είναι μόνον περίπου 2 χιλιόμετρα και συνεπώς η καλλιέργεια των αγρών είναι εφικτή εκ Κνίδης, συνελθόντες αποφάσισαν όπως μετοικήσουν  στην Κνίδη με την προϋπόθεση κατασκευής οικιών εκ μέρους της στεγάσεως. Η σύμπτυξη με το χωρίον Κνίδη τους προσφέρει εξυπηρέτηση καθότι βελτιώνονται οι κοινωνικές συνθήκες.  Η υπηρεσία στεγάσεως ουδεμία οικία ανήγειρε ή επισκεύασε στο συνοικισμό μέχρι τούδε, συνεπώς προκειμένου να ανεγερθεούν οικίες στο συνοικισμό τούτο να γίνεται στην Κνίδη. Οι αιτούντες: Παρασκευάς Κ., Νασιόπουλος Π., Νασιόπουλος Β., Κλεισιάρης Κ., Κλεισιάρης Σταμ.,  Παπαϊωάννου Γρηγ., Παπαϊωάννου Αθ., Δασκαλόπουλος Ν., Δασκαλόπουλος Κ., Χασιώτης Κων/νος, Γούλας Χρ., Γούλας Δ., Μπουρίκας Δ., Δραμτσίκας, Ντάγκαλος Β., Ντάγκαλος Γεώρ., Ντάγκαλος Κων., Δημόπουλος Χρ., Μπαρέκας Ηλίας, Φούλας Αθαν., Κασιάρας Ιωάν.

Ο πρόεδρος κοινότητας Κνίδης στις 12-4-53 αναφέρει ότι πλησίον του νεκροταφείου υπάρχει τάφος γερμανού ανθυπολοχαγού ο τάφος είναι γνωστός, αλλά δεν υπάρχει διακριτικό σημείο.

 

Οικονομία: Σημαντικός ο δασικός πλούτος στην περιοχή. Το Μάιο του 1957 ο Αναγκαστικός Δασικός Συνεταιρισμός Καυσοξυλεύσεως Σιατίστης ζητά να ξυλεύσουν καυσόξυλα από τη θέση “Πλάγια-Μπότσιαλη”. Ξύλευση πραγματοποιεί το 1958 κι ο υλοτομικός Συνεταιρισμός Πελεκάνου. Ο Βασίλειος Νασιόπουλος  στις 28-5-52 ζητά άδεια υλοτομίας 5000 οκάδων ξυλανθράκων εκ της δασικής ξυλεύσεως Λυκοπήγαδο και Βαθιά Γούρνα της περιφέρειας Κνίδης.

Ο Αχιλλέας Ν.Τζιάλλας στις 16-5-53 κάτοικος Πυλωρών ζητά από το Δασονομείο Σιατίστης άδεια για κατασκευή άνθρακα σιδηρουργίας εκ κέδρου από την περιοχή Ισιώματα Πιστικού.

Το Δασαρχείο Κοζάνης στις 23-1-1957  με Δασική Αστυνομική Διάταξη  απαγορεύει τη βοσκή αιγών επί τριετία στις τοποθεσίες Ρεύμα, Απότρυπες, Αρβανίτη πηγάδι, Ρεύμα Παπαδιάς, πηγάδι Αηλιά.

Ο Αναγκαστικός Συνεταιρισμός Καυσοξυλεύσεως Σιατίστης στις 11-5-57 με αναφορά στο Δασαρχείο Κοζάνης  ζητά να ξυλεύσουν στη δασική έκθεση “Πλάγια –Μότσαλη” χωρίου Πιστικού το οποίο απέχει 20 χιλιόμετρα από τη δημόσια οδό (15.600 ζύγια).  Αναφέρουν ότι ο συνεταιρισμός είναι νεοσύστατος, αποτελείται από 39 μέλη. Η διαβίωση των πολυμελών οικογενειών εξαρτάται εκ της διαρκούς εργασίας απαλάσσοντάς τους εκ του εφιάλτου της ανεργίας.

Η δασάρχης Κοζάνης Λυσίμαχος  Λιάνη  το 1957 γνωμοδοτώντας για τις ανάγκες υλοτομίας μικροεπαγγελματιών αναγκών Δασονομείου Σιατίστης για το έτος 1956 αναφέρεται  για το δάσος Πιστικού  ότι είναι εκτάσεως 400 εκταρίων σύγκειται εκ δασοσυστάδων δρυός με φυσική αναγέννηση και δύναται η απόληψη του οριστικού ποσού των 5000 οκάδων ξυλανθράκων σιδηρουργίας για τις μικροεπαγγελματικές ανάγκες επαγγελματιών των κατοίκων του δασονομείου Σιατίστης.

Εκκλησία: Το 1937 ιερέας του χωριού ήταν ο Χαράλαμπος Μωυσιάδης που παράλληλα ασκούσε τα ιερατικά καθήκοντα και στην Αγάπη. Στην έκθεση του Επιθεωρητή Γρεβενών Γ.Σακελλάρη (10-12-1941) αναφέρεται: «Η παράδοσις αναφέρει, ότι Βορειοδυτικά του χωρίου ήτο ποτέ ιερά μονή Αγίας Τριάδος, λείψανα της οποίας κατά καιρούς ανεφάνησαν. Επί της σήμερον δε τοποθεσίας, ένθα το χωρίον, αριθμούν περί τας δέκα οικογενείας, ήτο έδρα επισκόπου της εν λόγω μονής, εξ ου και το συγκεκομμένον όνομα του “πισκό”. Εκ των δύο εκκλησιών του χωριού, η μία «Kοίμησις της Θεοτόκου” φέρει χρονολογία 1848. Το γλωσσικό ιδίωμα των κατοίκων είναι καθαρώς ελληνικό».

 

Αφιερωτές στη Μονή Αγίου Νικάνορος: Σύνολο αφιερωτών 27 εκ των οποίων 16 της Α΄ γραφής, 11 της Β΄ γραφής.

 

Σχολείο: Το σχολικό έτος 1873-74 λειτουργούσε σχολείο με ένα δάσκαλο και 15

μαθητές και η ετήσια δαπάνη ανερχόταν σε 200 λίρες. Από ενθυμίσεις των μηναίων της εκκλησίας λαμβάνουμε σημαντικές πληροφορίες για την εκπαιδευτική κατάσταση του Πισκού.

Στις 4-1-27 ο επιθεωρητής δημοτικών σχολείων μετά από αναφορά των κατοίκων Πισκού-Βεντζίων, προσφύγων οικογενειών υπέρ τας 30 μετά του συνοικισμού Ράτσι (Αγάπη)  με 25 παιδιά γνωμοδοτεί υπέρ συστάσεως δημ. σχολείου στο οποίο θα φοιτούν και οι πρόσφυγες του συνοικισμού Ράτσι υπό τον όρο οι κάτοικοι να εξεύρουν διδακτήριο και διδακτικά μέσα.

Στις 12 -7- 27  ο επιθεωρητής  προτείνει την ίδρυση σχολείων στους προσφυγικούς συνοικισμούς 1)Ράτση-Πισκού 2)Λουτσίσινου-Γκουστόμης 3) Σαδοβίτσας 4)Βαΐπες Βεντζίων, Κολοκυθακίου. Ο Νομάρχης διορίζει στις 27-2-30 για μία πλήρη τριετία από της ημέρας της κοινοποιήσεως του διορισμού προς τους α)  Κωνσταντίνο Χασιώτη, πρόεδρο της σχολικής επιτροπής του νεοϊδρυθέντος δημοτικού σχολείου Πιστικού β) Το Χρίστο Γούλα, ταμία της ιδίας σχολικής Επιτροπής και το Βασίλειο Νατσιόπουλο μέλος του δημοτικού σχολείου Πιστικού περιφέρειας Βοϊου, πρώην Ανασελίτσας

17-3-31: Η κατάσταση του διδακτηρίου ελεεινότατη. Υλικό 2 θρανία πολύεδρα απλά, θερμάστρα, κομμάτι πίνακος τραπέζι, ξύλινο κάθισμα, χάρτης μικράς Ελλάδος ξεσχισμένος. Σχολικός κήπος και βιβλιοθήκη δεν υφίσταται. Μαθητές εγγεγραμμένοι 14. Διδάσκαλος ο Επαμ. Βόγγολης εκ Σισατίστης απόφοιτος 4^ης τάξεως εξαταξίου γυμνασίου.

11-6-31: Το σχολείο λειτούργησε με 10-12 μαθητές. Λειτούργησε με δύο τάξεις.

23-5-32: Ως προς το υλικό προσετέθη μία σημαία και εις χάρτης της Ελλάδος. Σχολική βιβλιοθήκη και κήπος δεν υπάρχουν. Εγγεγραμμένοι μαθητές 12 εκ των οποίων οι τρεις είναι τέκνα του διδασκάλου. Οι υπόχρεοι προς φοίτηση είναι εγγεγραμμένοι, αλλά δε φοιτούν κανονικώς. Το σχολείο από της συστάσεώς του ουδέποτε συγκέντρωσε το νόμιμο αριθμό. Ο επιθεωρητής θα προτείνει την κατάργηση και δια την ακαταλληλότητα του διδακτηρίου. Διδάσκαλος ο Επ. Βόγκολης.

30-6-39: Ατροφικός συνοικισμός Πιστικού αιτείται την ίδρυση Δημοτικού σχολείου. Έχει 18 παίδας προς φοίτηση. Στο συνοικισμό τούτο υπήρχε σχολείο από 15-12-1929 το οποίο καταργήθηκε στις 10-10-32 από έλλειψη του νομίμου αριθμού μαθητών. Οι κάτοικοι του χωριού από μόνοι των ανεγείρουν διδακτήριο δια τούτο ο επιθεωρητής Βοΐου προτείνει την ίδρυση δημοτικού σχολείου

30-3-1940: Ο επιθεωρητής Δημοτικών σχολείων Γρεβενών επανέρχεται στην προηγούμενη πρόταση και προτείνει στο εποπτικό συμβούλιο την ίδρυση δημοτικών σχολείων στα χωριά Αετιά (21), Παλαιοκόπρια (20), Ελευθεροχώρι (18), Αγάπη (19), Πιστικό (18), Λαγκαδάκια (17). Αναφέρει ότι ο δρόμος για τα πλησιέστερα χωριά είναι δύσβατος, ρεύματα επικίνδυνα παρεμβάλλονται. Το εποπτικό συμβούλιο εγκρίνει την πρόταση.

18 Ιουλίου 1941: Ο επιθεωρητής Δημοτικών σχολείων Γρεβενών εισηγείται και αποφασίζεται η ίδρυση Δημοτικού σχολείου στο Πιστικό διότι απέχει από το πλησιέστερο  χωρίο 30 λεπτά κι ο δρόμος είναι δύσβατος με ρεύματα επικίνδυνα.

1978: Σύμφωνα με μαρτυρία του Κλεισιάρη οι κάτοικοι του χωριού με εθελοντική δουλειά και οικονομική εισφορά των κατοίκων ανήγειραν το παρόν σχολείο το οποίο στοίχισε 200.000 δραχμές.

 

 

 

 

 

Προτομές-Ανδριάντες Μνημεία Κοζάνης "Γεώργιος Ρουσιάδης"

 

Βασίλη Αποστόλου

Δασκάλου του Αου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης

Προτομές-Ανδριάντες –Μνημεία Κοζάνης

Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης

Κοζάνη 2006 σελίδες:238

ISBN:960-87195-6-9

 

 

              Κεφάλαιο 15.ΓΕΩΡΓΙΟΣ     ΡΟΥΣΙΑΔΗΣ  1783-1853

Φωτογραφία από την προτομή του 1977 δεν υπάρχει. Η προτομή αυτή  βρίσκεται στην αίθουσα προτομών του Συνδέσμου Γραμμάτων και Τεχνών Ν. Κοζάνης.

 

               Γεννήθηκε στην Κοζάνη  στις 16 Απριλίου  1783, την Κυριακή του Πάσχα και πέθανε στην Αθήνα το 1854. Πατέρας του ήταν ο ισχυρός άντρας της πόλης Ρούσης Κοντορούσης,  πολιτικός αντίπαλος του Αυλιώτη.

               Σε ηλικία 8 χρονών παρακολουθεί μαθήματα σε σχολείο της πόλης που  είχε ιδρυθεί με τη χορηγία του Κοζανίτου εμπόρου Δημητρίου Παγούνη. Δάσκαλός του ήταν ο ονομαστός Αμφιλόχιος  Παρασκευάς. Το 1797 το σχολείο στερείται πόρων, αποχωρεί ο Αμφιλόχιος κι ο Ρουσιάδης συνεχίζει τις σπουδές του στην Καστοριά. Εκεί σπουδάζει Ποιητική, Λογική, Ρητορική. Τελειοποιεί τις σπουδές του στην Τρίκκη της Θεσσαλίας όπου δίδασκε ο Κοζανίτης δάσκαλος Στέφανος Κωνσταντίνου.(18\357 Γεώργιος Παπαγεωργίου)

               Επιστρέφει στην Κοζάνη το 1802. Ο  Βοεβόδας της Κοζάνης ενημερώνει τον πατέρα του ότι ο Αλή Πασάς λόγω της ομορφιάς του σκοπεύει να τον εγκαταστήσει στο σαράι του στα Γιάννενα. Στις 27 Ιανουαρίου 1802 ο πατέρας του προκειμένου να τον προστατεύσει τον φυγαδεύει στην Πέστη. Εκεί ασχολείται με το εμπόριο που γρήγορα χρεοκοπεί. Αλλάζει διαμονή, εγκαθίσταται στη Βιέννη κι ασκεί το επάγγελμα του εμπορικού γραμματέα. Κι εδώ οι δουλειές του δεν πάνε καλά. Στα 1806 και για τέσσερα χρόνια τον βρίσκουμε στο λιμάνι της Δυτικής Ιταλίας  «Τριέστιο» ασκώντας τη δραστηριότητα του γραμματέα.

               Ακολουθώντας το στρατό του Ναπολέοντα έφτασε στη Βιέννη. Εκεί το 1810 γνωρίστηκε κι αγάπησε τη θυγατέρα του θαλαμηπόλου του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α΄, Άννα δ’ Ισράιλιζα. Στις 20 Οκτωβρίου την παντρεύτηκε παρά την αντίδραση των συγγενών της και του αυτοκράτορα, γιατί δεν ήταν απόγονος αρχοντικής οικογένειας.

                Με όπλο την προίκα της γυναίκας του ξαναρχίζει το εμπόριο. Στέλνει δύο πλοία με φορτίο στην Κρήτη. Για κακή του τύχη τα πλοία βουλιάζουν. Καταστρέφεται οικονομικά. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους δανειστές του και κλείνεται στη φυλακή. Στη φυλακή το χρόνο του τον περνά δημιουργικά. Μελετά, ασχολείται με τα γράμματα, παραφράζει την Ιλιάδα.

               Μετά την αποφυλάκισή του για έξι χρόνια παραδίδει μαθήματα αρχαίας ελληνικής γλώσσας σε ελληνόπαιδες της Βιέννης. Ο μεγαλέμπορος Σπυρίδων Τζέλιος για εξάμηνη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στο γιο του, πλήρωσε το δάσκαλο Ρουσιάδη σε είδος, έξι πήχεις ύφασμα κασμίρι.

               Το 1822 γνωρίζεται με τον έμπορο Στάικο Καλογιάννου ο οποίος του ζητά με αμοιβή να διεκπεραιώσει τις οικονομικές υποθέσεις που είχε με συνεταίρους. Ο Ρουσιάδης με τις ικανότητές του κερδίζει όλες τις υποθέσεις, ωστόσο ο εργοδότης του δεν του δίδει τα συμφωνημένα ποσά. Τα οικονομικά του επιδεινώνονται. Αδυνατεί να βρει χορηγό για την έκδοση κάποιου από τα πολλά βιβλία του.

               Στη Βιέννη εγκαθίσταται το 1830. Μετά από πέντε έτη πεθαίνει  η σύζυγός του και παντρεύεται την Ελένη Βενιέρη. Το 1834 διορίζεται καθηγητής στην Καισαροβασιλική Ακαδημία Βιέννης. ΄Eρχεται στην Κοζάνη το 1845 κι αναλαμβάνει για ένα χρόνο καθήκοντα αρχιδιδασκάλου στην Ελληνική Σχολή. Ο ετήσιος μισθός του έφτανε τα 6.000 γρόσια.

               Το 1846 μεταβαίνει στην Αθήνα. Ζητά από το βασιλιά Όθωνα να διοριστεί καθηγητής Αισθητικής στο Πανεπιστήμιο. Οι καθηγητές αντιδρούν και τον δέχονται ως υφηγητή. Στενοχωρήθηκε και παραιτήθηκε. Συνέχισε με τα γράμματα ως ιδιώτης. Πέθανε στις 23-3-1854.

Στις 26-8-1856 τα οστά του μεταφέρθηκαν στη γενέτειρα πόλη και ενταφιάσθηκαν στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου

 

Συγγραφικό έργο

 

1.Παράφραση Ομήρου Ιλιάδας σε 13 τόμους. Η εκτύπωση διήρκεσε τρία χρόνια, τελείωσε το 1819.

2.Νέον Αλφαβητάριον και Αναγνώσεως Προπαιδεία.

3.Εις την αποβίωσιν του προσηνούς και φιλογενούς Δημητρίου Ιωάννου Τακιατζή.

4.Ημερολόγια 1819,1820 

5.Η ελευθέρωση των Θηβών.

6.«Ύμνος των Ελλήνων εις την εκλογή και Αναγορεύσει της Αυτού Μεγαλειότητος ΟΘΩΝΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ της Ελλάδος», Βιέννη 1833.

7. Ο Θεμιστοκλής εν Πέρσαις

8. Ομήρου Οδυσσείας ακριβής παράφρασις. Αθήναι 1848

9. Μαυρομουσουρουκοδράδα Αθήναι 1848.

            Ακόμα υπήρξε συντάκτης των φιλολογικών περιοδικών «Καλλιόπης» και «Τηλέγραφου».

Επίσης πολλά είναι τα ανέκδοτα έργα. Μερικά απ’ αυτά είναι. Δίτομη γερμανοελληνική γραμματική. Συντακτικό ελληνικό. Συνοπτική Ιστορία ελληνικής φιλοσοφίας. Διάλεκτοι ελληνικής γλώσσας. Μεταφράσεις θεατρικών έργων. Ιερά Κατήχηση. Στοιχεία αριθμητικής. Εμπειρική ψυχολογία. Αισθητική. Πολλά απ’ αυτά τα βιβλία βρίσκονται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης.

Ιστορικό ανέγερσης προτομής

                                

            Ο Ν. Δελιαλής στις 23 Σεπτεμβρίου 1976 με επιστολή του στο δήμαρχο πληροφορεί ότι ο Πέτρος Κ.Βαμβακάς, απόγονος του Ρουσιάδη, αποφάσισε με δικές του δαπάνες, να κατασκευασθεί προτομή από τη γλύπτρια Αλίκη Χατζή του προγόνου του Γεωργίου Ρουσιάδου. Η επιθυμία του δωρητή ήταν η προτομή να στηθεί στην τριγωνική πλατεία της Ελευθερίας. Να κοιτάζει ανατολικά προς την πατρογονική του κατοικία. Ο Βαμβακάς ζήτησε από το δήμο να κατασκευάσει την υπόγεια θεμελίωση του έργου.

             Τα αποκαλυπτήρια της προτομής γίνανε στις 9 Οκτωβρίου 1977. Για το έργο του Κοζανίτη λογίου μίλησε ο κ. Δ. Κωστόπουλος. Στην τελετή των αποκαλυπτηρίων παραβρέθηκαν ο μητροπολίτης Διονύσιος, ο Νομάρχης Ζαρκάδας, ο δήμαρχος Παπαγιάννης και πολλοί συγγενείς του τιμώμενου.

            Στα αρχεία της Δημοτικής βιβλιοθήκης φυλάσσεται κι ο παρακάτω λόγος που εκφωνήθηκε κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής (3\ΚΤ 95, υποφ.Ε).

 

«Παναγιότατε, κύριε Νομάρχα, Στρατηγέ μου, κύριε Δήμαρχε, κυρίες και κύριοι.

            Ευχαριστώ θερμώς, καθώς και εκ μέρους της συζύγου μου τον κ. Δήμαρχο ως και το Δημοτικό Συμβούλιο δια την καλοσύνη που επέδειξαν, αποδεχόμενοι την προσφορά μας τοποθετήσεως ενταύθα της παρούσης προτομής του υπέροχου ανδρός Γεωργίου Ρουσιάδου επιφανούς λογίου.

            Ο Γ. Ρουσιάδης κατέχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους πνευματικούς εκπροσώπους που ανέδειξε η γενιά του. Ήτο εξαιρετική φυσιογνωμία των Γραμμάτων προ και μετεπαναστατικής εποχής. Είχε τριακοπενταετή δράση πριν και μετά το 1821. Γνωστός ανά το Πανελλήνιο και την Ευρώπη. Βιογραφικές του μαρτυρίες μας παρέδωσε ο Γουναρόπουλος, ιατρός και λόγιος, ο αείμνηστος γυμνασιάρχης Παν.Λιούφης, ο ακατοπόνητος Δελιαλής ο Βασ. Σιαμπανόπουλος κ.ά.( Προφανώς ο λόγος ήταν του Πέτρου Κ. Βαμβακά )

             Το 1985 το έργο αφαιρέθηκε για να γίνουν εργασίες διαμόρφωσης στην τριγωνική πλατεία. της Ελευθερίας, υπόγεια αποχωρητήρια, λουλουδότοπος. Ένθεν και ένθεν της προτομής λειτουργούσαν οι κινηματογράφοι της πόλης «Άστρον» και  «Τιτάνια». Από την απέναντι πλευρά του δρόμου λειτουργούσε ο κινηματογράφος «Ηρώ». Στο έργο κατά τη μεταφορά προκλήθηκαν ανεπανόρθωτες φθορές. Έκτοτε παραμένει στις αποθήκες του δήμου.

             Στην αίθουσα προτομών του Ιστορικού Λαογραφικού Μουσείου  ο Σύνδεσμος Γραμμάτων Τεχνών έστησε την προτομή του ιατροφιλόσοφου Ρουσιάδη.