Προτομές-Ανδριάντες-Μνημεία Κοζάνης " Μητροπολίτης Ιωακείμ 1883-1962"

  

 

Βασίλη Αποστόλου

Δασκάλου του Αου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης

Προτομές-Ανδριάντες –Μνημεία Κοζάνης

Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης

Κοζάνη 2006 σελίδες:238

ISBN:960-87195-6-9

 

Κεφάλαιο 17. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ 1883-1962

                             ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

                               Ε.Α.Μ- Ε.Λ.Α.Σ- ΕΠΟΝ

                                         1941-1944

                              ΓΛΥΠΤΗΣ  Γ. ΤΣΑΡΑΣ

 

            Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ Αποστολίδης (1\85-88) γεννήθηκε στο Ορτακιόΐ  Βιθυνίας το 1883.(Νικομήδεια Μικράς Ασίας)

             Το 1906  αποφοιτά από τη θεολογική Ακαδημία Χάλκης με βαθμό άριστα. Στη συνέχεια συμπληρώνει τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου και παίρνει το πτυχίο πολιτικών επιστημών. Το 1910 υπηρετεί το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης με το βαθμό του αρχιδιακόνου. Αλληλογραφεί τακτικά με το φίλο του, Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανό. Το έτος 1914 το Πατριαρχείο τον επιλέγει για Μητροπολίτη Μετρών και Αθύρων. Από τη νέα του θέση υποστηρίζει τους εκεί κατατρεγμένους Έλληνες. Εργάζεται για την απελευθέρωση της περιοχής και την ένωσή της με την Ελλάδα.

             Το 1923 μετά τη μικρασιατική καταστροφή  καταδικάζεται σε θάνατο από δικαστήριο της Άγκυρας για εσχάτη προδοσία της Οθωμανικής πατρίδας. Ευρισκόμενος όμως ως Συνοδικός στην Κων\πολη και λαβών γνώση της καταδίκης προσέφυγε στους Άγγλους, οι οποίοι τον φυγαδεύουν στην ελεύθερη Ελλάδα, στις 6 Φεβρουαρίου 1923. Την ίδια μέρα  Κεμαλικές δυνάμεις τον αναζητούσαν στην Κωνσταντινούπολη για να τον εκτελέσουν.

 

Μητροπολίτης Κοζάνης

 

             Τοποθετείται μητροπολίτης Κοζάνης με πράξη της Ιεράς Συνόδου, στις 23 Μαρτίου 1923. Με τηλεγράφημά του προς τον αρχιερατικό επίτροπο Αιδεσιμότατο Γαζή, Ιούνιος 1923, επιθυμεί να μη γίνει καμία υποδοχή λόγω του πένθους της εθνικής κατάρρευσης. (Μικρασιατικής καταστροφής)

            Το πρώτο μέλημά του η ίδρυση και λειτουργία ιερατικής σχολής στην Κοζάνη με σκοπό την προπαρασκευή μορφωμένου κλήρου δια τις επαρχίες της Δ. Μακεδονίας. Προσκαλεί ιερατικό συνέδριο. Συμμετέχουν 100 ιερείς. Τους τονίζει την ανάγκη ίδρυσης της σχολής. Για την επίτευξη τούτου του στόχου προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους πόρους της Ιεράς Μονής Ζάβορδας.

            Το Δεκέμβριο του 1923 φεύγει αυθαίρετα στην Αμερική. Εκεί επισκέπτεται πολλές πολιτείες και εκφωνεί πατριωτικούς λόγους στους εκεί ομογενείς. Μετά από αυστηρές εντολές της Ιεράς Συνόδου επιστρέφει στη μητρόπολή του τον Ιούνιο του 1924.

            Ο Νομάρχης αναγνωρίζοντας την πνευματική του και ιστορική του κατάρτιση τον ορίζει  πρόεδρο της επιτροπής μετονομασίας  χωριών με τουρκικά ονόματα.(40\17-8-1924)

            Το 1928 συντάσσει εκκλησιαστικό κτηματολόγιο των εκκλησιών της πόλης. Παραχωρεί μέρος του κήπου (800 τ.μ) της Ιεράς Μητρόπολης και κτίζεται το 1^ο  Δημοτικό σχολείο, σήμερα Γεώργιος Κονταρής.

            Ο Μητροπολίτης Κοζάνης (4\17-4-32) μετά την πρώτη συναυλία του Ωδείου αυθόρμητα δηλώνει στο Διοικητικό Συμβούλιο, ότι προσφέρει 1000 δραχμές μηνιαίως εκ του προσωπικού του ταμείου εφ’ όρου ζωής εις το ταμείο του Ωδείου

 

Μετάθεσή του στην Αυστραλία

 

            Στις 17 Απριλίου 1926 η σύνοδος του Πατριαρχείου αποφασίζει την αντικατάσταση του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας. Προς πλήρωση της θέσης μεταθέτει το Μητροπολίτη Ιωακείμ στην Αυστραλία, γιατί συγκεντρώνει όλα τα ηθικά και πνευματικά προσόντα με τα οποία επάξια θα εκπροσωπήσει την ορθόδοξο εκκλησία.  Ο λαός της Κοζάνης διαμαρτύρεται. Συγκεντρώνεται στο μέγαρο της Μητρόπολης. Τον παρακαλούν να μη αποχωρισθεί το ποίμνιό του.

            Επίσης ο προσφυγικός κόσμος διαμαρτύρεται εντονότατα. Βέβαια με την άφιξή του στην Κοζάνη άφησε αμέσως να φανεί η εύνοιά του προς τους πρόσφυγες με αποτέλεσμα το κτίριο της Μητρόπολης να διαμορφωθεί σε προσφυγικό νοσοκομείο. (65\4) Τηλεγραφεί προς τον οικουμενικό Πατριάρχη.(40\2-5-1926) «Προσφυγικός κόσμος αποτελών τέσσερα πέμπτα επαρχίας Κοζάνης διαμαρτύρεται δι’ ανέλπιστο μετάθεση λατρευτού Μητροπολίτη. Παρακαλεί ματαιωθεί…. Σώσατε γόητρο εκκλησίας».  Ακολουθούν 78 υπογραφές αντιπροσώπων προσφυγικών χωριών. Τηλεγράφημα απέστειλαν και στον πρόεδρο της δημοκρατίας Πάγκαλο. Τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας έστειλαν και οι πρόεδροι συντεχνιών Κοζάνης.

            Την Κυριακή του Πάσχα κατά την τελετή της δευτέρας αναστάσεως αποχαιρέτησε το ποίμνιό του δια συγκινητικού λόγου. Ζήτησε από τους φίλους του τη ματαίωση κάθε είδους εκδηλώσεως κατά την αναχώρησή του.

            Μεταβαίνει στην Αθήνα, ματαιώνει την μετάθεσή του με τη βοήθεια της κυβέρνησης και αποκαθίσταται στη θέση του στις 15-5-1927. Έτσι ο εκ Κοζάνης μητροπολίτης Ευγένιος δεν παρουσιάζεται και δεν αναλαμβάνει καθήκοντα στη Μητρόπολη Κοζάνης.

                                      

Αρθρογράφος στον τοπικό τύπο

 

            Αρθρογραφεί τακτικά στον τοπικό τύπο. Τις ιδέες του, τις απόψεις του δεν τις κρατά για τον εαυτό του, τις κάνει γνωστές στο ευρύ κοινό. Για τις τοποθετήσεις του πολλές φορές κατηγορήθηκε, διώχθηκε, πέρασε από δικαστήρια.

             Αρθρογραφεί στην «ΗΧΩ» στην πρώτη εφημερίδα της Κοζάνης στις 18-3-1928.

              Για τους Χασιώτες της Δυτικής Μακεδονίας γράφει « Προσπαθώ ν’ αναπτύξω τα σχολεία των να μπορούν να φοιτούν εις ανώτερα σχολεία, για να γίνουν αξιωματικοί. Είναι γεννημένοι για τα όπλα, την παλικαριά».

            Για την επικράτηση της ελληνικής γλώσσας. «Όσον αφορά την πληγή των ξένων γλωσσών το μόνο φάρμακο είναι τα νηπιαγωγεία, τα οικοτροφεία, ο στρατών, η εκκλησία, η σχολή».

            Για την παιδική θνησιμότητα. «Η μάνα είναι τόσο πίσω μορφωτικώς και οικοκυρικώς, ώστε όλη την πλουσία ετησία ανθρωπίνη παραγωγή θερίζει ο χάρος. Εκατόμβαι και χιλιόμβαι νεογέννητων προσφέρονται κατ’ έτος εις το βωμό του θανάτου. Οι μάχες του Σαγγάριου συνεχίζονται στο εσωτερικό της χώρας».

Ποινή στο Μητροπολίτη

 

            Το Ανώτατο Εκκλησιαστικό δικαστήριο (40\17-5-31) με αφορμή την δημοσιευθείσα επιστολή σε περιοδικό των Λειτουργών Μέσης  Εκπαίδευσης με την οποία διατυπώνονταν απόψεις σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις της εκκλησίας ως και τις θέσεις του για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών συνήλθε να εξετάσει τις κατηγορίες επί απιστία και εξ αυτής σκανδάλου. Εξήντα τέσσερις κοινότητες της επαρχίας συμπαρίστανται στο Δεσπότη και διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι η Ιεραρχία κάλεσε σε απολογία το Μητροπολίτη για τις θέσεις του επί του τρόπου διδασκαλίας των Θρησκευτικών. Κατόπιν αιτήσεως του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου εξεδόθη κυβερνητικό διάταγμα με το οποίο καταρτίστηκε  δεκατριμελή σύνοδο η οποία εκδίκασε την κατ’ αυτού διατυπωθείσα κατηγορία

            Το δικαστήριο απάλλαξε το Μητροπολίτη για την κατηγορία της απιστίας, τον κήρυξε ένοχο σκανδάλου και του επέβαλε ποινή επιπλήξεως.

 

Προτάσεις για την εκκλησία

            Με  αχρονολόγητο έγγραφό του προς τον Μακαριότατο προτείνει μέτρα για εκκλησιαστικά θέματα. (3\ΚΤ 37)

            Ως προς την αναδιοργάνωση της εκκλησίας έχει τη θέση ότι τα όρια των μητροπόλεων πρέπει να συμπίπτουν με τα όρια των Νομαρχιών. Έτσι απέναντι σ’ ένα νομάρχη να υπάρχει ένας μόνο Μητροπολίτης.

            Να λειτουργήσουν ιερατικές σχολές, πρακτικές μουσικές σχολές κατά μητροπόλεις. Για τον καταρτισμό στελεχών της εκκλησίας αναφέρει  «Η Θεολογική σχολή Θεσ\νίκης δέον τάχιστα να ανοίξει τας πύλας της δια την Βόρειο Ελλάδα, διότι ελλείψει Θεολόγων διακεκριμένων χειροτονούνται Αρχιερείς εκ των ενόντων και τείνει να κατέλθει περισσότερο το επίπεδο του ανωτέρου κλήρου».

            Από τη φύση του τολμηρός και καινοτόμος προτρέπει την ανακήρυξη της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος σε Πατριαρχείο. Η ανέγερση του Πατριαρχικού και Συνοδικού Μεγάρου να γίνει στη Μονή Πετράκη.

            Το1931 (40\4-1-31) προκαλούνται επεισόδια μεταξύ του Μητροπολίτου-Επιτρόπων. Επιδιώκει να απολύσει τους εκλεγμένους επιτρόπους και να τους αντικαταστήσει με άλλους της ατομικής του εκλογής.

Πολιτική παρέμβαση

            Με ανοιχτή επιστολή στις 1 Αυγούστου 1936, η οποία δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο, γεμάτος θυμό και αγανάκτηση, παρεμβαίνει πολιτικά προτείνοντας μέτρα οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής.

Κάνει έκκληση προς το Α.Μ. Βασιλέα, την Κυβέρνηση, τον ελληνικό λαό και τον ελληνικό τύπο. Οι κυριότερες προτάσεις του για την αναβάθμιση της περιοχής είναι οι παρακάτω.

             α)Συνέχιση κατασκευής της σιδηροδρομικής γραμμής Καλαμπάκα-Κοζάνη, Βέροια.

« Εις στιγμή εξάρσεως των κομμάτων απεφασίσθη η σιδηροδρομική σύνδεση της Καλαμπάκας μετά της Κοζάνης μέσω Γρεβενών, Σιατίστης… αφού εδαπανήθησαν 600 εκατ. και ανηγέρθησαν και κτίρια σταθμών εις πολλά σημεία της γραμμής εγκατελείφθη εις το έλεος των χειμάρρων διότι υπολείπεται να διατεθούν 400 εκατ. δραχμές».

            β) Την αποξήρανση των λιμνών Σαρηγκιόλ Κοζάνης και Ρούδνικ Πτολεμαΐδας. Αποτέλεσμα των αποξηραντικών έργων θα είναι η διάθεση 50.000 στρεμμάτων πρώτης τάξεως καλλιεργήσιμης γης.

             γ) Οδικό δίκτυο προς την Ήπειρο. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι επικοινωνούμε με την περιοχή μέσω Αλβανίας. Χωρίς συγκοινωνία με τις δασώδεις εκτάσεις της δυτικοτέρας Μακεδονίας και Ηπείρου, χωρίς καύσιμο ύλη κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ενώ αυτή σαπίζει στα δάση των Γρεβενών, Καλαμπάκας και Πίνδου. Ακόμα ο υπόγειος μεταλλευτικός πλούτος αδρανεί ελλείψει μεταφορικών μέσων και συγκοινωνίας.

            δ) Ίδρυση Παιδαγωγικής Ακαδημίας στην Κοζάνη «προς συνέχιση της εξελληνιστικής αποστολής του κλείσαντος τας πύλας του φέτος Διδασκαλείου Κοζάνης, εξ ου προήλθε ολόκληρος σχεδόν η στρατιά των δασκάλων Μακεδονίας ανεπαρκών ήδη δια τας ανάγκας της».

             ε) Λειτουργία μιας ιερατικής σχολής προς εξύψωση του θρησκευτικού κι εκκλησιαστικού επιπέδου των παραμεθορίων μέχρι Θεσσαλίας.

            στ)Σανατόρια για να φράσσωμεν τις θανάσιμες σπηλιές των πνευμόνων.

             Για την εγκατάσταση των Ποντίων στην περιοχή αναφέρει.« Ο πληθυσμός της δεχθείς μετά της εθνικής καταστροφής και τα τελευταία εξηντλημένα λείψανα του Ποντιακού Ελληνισμού με άγονο κλήρο 20-30 στρεμμάτων χύνει το αίμα των αποχρωματισμένο… Σκεφθείτε ποία θα είναι η κατάσταση εν προσεχή μέλλοντι όταν η πενταμελής ή επταμελής σημερινή οικογένεια θα υποδιαιρεθεί εις πέντε ή επτά με τον αυτόν αρχικό κλήρο 20-30 στρεμμάτων  ήτοι 4 στρέμματα εκάστη».

            Με θάρρος επισημαίνει την άνισο κατανομή των κρατικών υπαλλήλων «Διότι ο Νότος κυβερνά δια των πολιτικών, στρατιωτικών και λοιπών ανδρών της και υπαλλήλων και της εν γένει νοοτροπίας τον τόπον τούτον. Αυτός απορροφά δια των μισθών και συντάξεων και τα δισεκατομμύρια του Κρατικού Προϋπολογισμού».

            Τονίζει τη στρατηγική θέση της Δυτικής Μακεδονίας. Ο Φίλιππος την αποκαλούσε «πλάτες του βασιλείου του». Στη ζωτικότητα του Λαού της Δ. Μακεδονίας βασίζεται φυλετικά και στρατιωτικά η Ελλάς. Υπενθυμίζει ότι Τσάρος της Αγίας Ρωσίας δεν υπάρχει σήμερα δια να αναχαιτίσει όπως το 1897, τον προελαύνοντα προς Αθήνας εχθρό, τηλεγραφικώς.

            Τελειώνει με τον εξής τρόπο.

 «Είπομεν και ελαλήσαμεν και ας ξεχωρίσει έκαστος τας ευθύνας του.

  Εξ ονόματος του Λαού της Δυτικής Μακεδονίας

                                   + Ο ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ ΙΩΑΚΕΙΜ (3\ΚΤ 37)

Αποτέλεσμα αυτών των προτάσεων ήταν η τιμωρία του, ο περιορισμός του σε μοναστήρι του Αγίου όρους για έξι μήνες από τη δικτατορία του Μεταξά.

            Στις 19-2-1937 απευθύνεται προς την αρχαιολογική υπηρεσία και την παρακαλεί να στέλνει τα δημοσιεύματα της Εταιρείας στη βιβλιοθήκη. Δίδει πληροφορίες ότι η βιβλιοθήκη λειτουργεί κάθε μέρα, έχει επιμελέστατο βιβλιοθηκάριο (το Νικόλαο Δελιαλή) κι ότι αποτελεί κέντρο πολιτισμού και την επισκέπτονται πολυπληθείς και φιλομαθείς επιστήμονες.

            Στις 29 Αυγούστου 1937 χειροτονεί το Χαρίσιο Λιούλια από τον Κρόκο Κοζάνης, διάκονο και του δίδει το όνομά του Ιωακείμ. Το σχολικό έτος 1937-1938 λειτούργησε ιερατική σχολή στο οίκημα των Αγίων Αναργύρων με διευθυντή τον αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Λιούλια.

 

Ένταξή του στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο

 

            Στην κατάμεστη εκκλησία του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου 1942 (2\142) από επισήμους και μη, γεμάτος πατριωτικό ενθουσιασμό, ο Μητροπολίτης Ιωακείμ βροντοφωνεί:

«Πυρίνη ρομφαία πυρακτούται στο Δωδεκάθεον του Ολύμπου εκδικήτρια της ελληνικής τιμής, διεκδικήτρια της  ελευθερίας. Κάθε κλαρί και αντάρτης στον Όλυμπο, κάθε μαντρί και στρατόπεδο  ανταρτών…».

            Ο Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Λιούλιας από τον Κρόκο, εκτελείται από τους Γερμανούς μαζί  μ’ άλλους 49 πατριώτες  στις 3 Ιουλίου 1943 σε στρατόπεδο  Θεσσαλονίκης (Παύλου Μελά) για την εθνική και αντιστασιακή του δράση.

            Στις 30-1-1943 γιορτή των Τριών Ιεραρχών λειτουργεί στα Σέρβια. Από κει αναχωρεί για το βουνό, για τον Όλυμπο, μαζί  με το Σταύρο Θεοδοσιάδη και το Μιχαήλ Σουμελίδη προσχωρώντας στις τάξεις του Ε.Α.Μ- Ε.Λ.Α.Σ.   

            Στις 3 Μαρτίου 1943 με την ιδιότητα του πνευματικού αρχηγού του Ε.Α.Μ παίρνει πρωτοβουλίες, απευθύνεται προς την εξόριστη  ελληνική κυβέρνηση.

Πίνδος 6-5-1943 (2\334)

Τηλεγράφημα : Προς Βασιλική Ελληνική Κυβέρνηση Καΐρου

«Κατακτητές λεηλατούν, καίουν πόλεις και χωριά, Μητροπόλεις, μοναστήρια, Εκκλησίας. Σπεύσατε ίνα μη σβεσθεί η αναφθείσα γιγαντιαία πυρκαϊά και εξαντληθεί και εξοντωθεί το ΄Εθνος».

            Σε σύσκεψη των χωριών της επαρχίας Σερβίων, στα Παληάλωνα, (Φρούριο) προτάθηκε αντιπρόσωπος της επαρχίας για το Εθνικό Συμβούλιο στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας.

            Ως αντιπρόεδρος του Εθνοσυμβουλίου (Κορυσχάδες 1944) αναφέρει: (2\404)

 «Η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία από 2000 χρόνια συναγωνίζεται με τον Ελληνικό λαό».

«Η συνεργασία κλήρου και λαού στα 1821 συνεχίστηκε και στα κατοπινά χρόνια και όταν τα τρία φασιστικά όρνεα έπεσαν να αφανίσουν τη χώρα, και πάλι η Εκκλησία ύψωσε τη φωνή της και συνήγειρε τα τέκνα της στον αγώνα».

            Στις12 Απριλίου 1945 (3\ΚΤ 37) η Ιερά Σύνοδος κατέστησε εκπτώτους του θρόνου τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Ηλείας κ. Αντώνιο και Σερβίων και Κοζάνης κ. Ιωακείμ.

            Στις 13 Ιουνίου 1947 το πρωτοβάθμιο εκκλησιαστικό δικαστήριο του επιβάλλει την ποινή της καθαίρεσης. Στις 13-3-1952 κατόπιν ασκηθείσης ανακοπής μετρίασε την ποινή της καθαίρεσης σε ποινή έκπτωσης από το θρόνο.

Η διαθήκη του

 

            Στις 6 Φεβρουαρίου 1958 συντάσσει τη διαθήκη. (30\25-28) Η ημερομηνία σύνταξης έχει διπλή σημειολογία Την επέτειο της ιεράς μνήμης του Πατριάρχου Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως και τη σωτηρία του από τις τουρκικές δυνάμεις, φυγαδευτείς το 1923 όπως προαναφέραμε στην ελεύθερη Ελλάδα.

            Στην « Εταιρείαν των Φίλων του Λαού» η οποία σκοπό έχει τη μόρφωση του λαού κληροδοτεί 3 διαμερίσματα από τα δέκα της πολυκατοικίας του στο Παγκράτι Αθηνών. Δύο διαμερίσματα αφήνει στους αγαπητούς αδελφούς του Θεμιστοκλή και Αναστάσιο, όπως και την κινητή περιουσία της πολυκατοικίας. Για τα υπόλοιπα πέντε αναφέρει ότι τα πούλησε όταν ήταν εν ζωή.

            Οικόπεδο στο Διόνυσο Αττικής το αφήνει σε σχολεία και ιερό ναό του συνοικισμού Κυδωνιών Αττικής. Το οικόπεδο της Ν. Μάκρης Αττικής στο  σχολείο και στον ιερό Ναό των συμπολιτών του Βιθυνών εις μνήμη των σφαγιασθέντων γονέων, οικείων και συμπολιτών. Οικόπεδο στη «Νέα Πολιτεία» Αττικής το αφήνει στο Καποδίστριο Εθνικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με σκοπό ανέγερσης θερινού οίκου φοιτητών. Οικόπεδο στο συνοικισμό Θρακομακεδόνων στο συγγενή του ιατρό εκ Σερβίων  Χρηστάκη Αριστείδη.

            Όλα τα βιβλία του στην Αθήνα και Κοζάνη επιθυμεί να περιέλθουν στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης, δευτέρα πατρίδα του για να συνεχισθεί η παράδοση των προκατόχων του μητροπολιτών.

            Στο μητροπολιτικό ναό της Κοζάνης αφήνει την πολυτιμοτέρα αρχιερατική στολή του, σε ανάμνηση « ποιμαντορίας τριάκοντα και πέντε πολυτάραχων ετών (1923-1957), βιαίως και αυθαιρέτως διακοπείσης».

            Στις φιλόπτωχες αδελφότητες  Σερβίων, Βελβεντού αφήνει τις καταθέσεις που θα υπάρχουν κατά την ώρα του θανάτου.

            Αρχιερατικές στολές αφήνει στον ιερόν ναό Προφήτου Ηλία στο Παγκράτι Αττικής, στη σταυροπηγιακή μονή (ανήκει στο πατριαρχείο) Βλατάδων Θεσσαλονίκης. Επίσης αρχιερατικό μανδύα στην πατριαρχική μονή Καρακάλλου του Αγίου Όρους όπου φιλοξενήθηκε, εξόριστος  επί δικτατορίας Μεταξά (1936) « δια το γνωστόν διάγγελμά μου προς τον βασιλέα, την Εθνοσυνέλευση και τον ελληνικό λαό …».

Στις 7 Μαΐου 1962 δια μέσου του Παπαξυλοφόρου καταβάλει 1000 δραχμές υπέρ ανεγέρσεως του ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Σερβίων.

            Τελευταία συγχωρεί πάντας και ζητεί συγνώμη όσους ακούσια πίκρανε στο μακρό και πολυκύμαντο βίο του.

            Ο Ιωακείμ ήταν  επιβλητικός, εύγλωττος κήρυκας, βροντόφωνος, καλός λειτουργός, αλλά και απρόσεκτος στις εκφράσεις, ελευθερόστομος, αυστηρός και αυταρχικός προς τους ιερείς.

Επί των ημερών του, χτίστηκαν πολλές εκκλησίες, κυρίως στα ερειπωμένα προσφυγικά χωριά.

            Απεβίωσε στην Αθήνα το έτος 1962   ως πρώην Μητροπολίτης Κοζάνης.

 

Χρονικό ανέγερσης ανδριάντος

 

             Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου τον Ιούλιο του 1992 προκηρύσσεται Πανελλήνιος καλλιτεχικός διαγωνισμός μεταξύ Ελλήνων καλλιτεχνών σχετικά με τη φιλοτέχνηση  ανδριάντα του Μητροπολίτη Ιωακείμ Αποστολίδη. Σύμφωνα με το δεύτερο άρθρο της διακήρυξης ο ανδριάντας αφιερώνεται στη μνήμη του Μητροπολίτη Κοζάνης Ιωακείμ Αποστολίδη και στοχεύει στην αναβίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς και στην απότιση φόρου τιμής στην ηρωική μορφή του.

            Η δαπάνη ανέγερσης του ανδριάντα ανήλθε στο ποσό των 12.000.000 δραχμών. Στις 13 Φεβρουαρίου 1995 ορίζεται πενταμελής επιτροπή παραλαβής του τοποθετηθέντος ήδη ανδριάντος στη βόρεια πλευρά της πλατείας Νίκης.

             Τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα έγιναν στις 27 Νοεμβρίου 1994 στα πλαίσια εορτασμού της ημέρας της Εθνικής Αντίστασης από το Δήμο Κοζάνης και τις Εαμικές οργανώσεις. Τα αποκαλυπτήρια τα έκανε ο δήμαρχος Κοζάνης Πάρης Κουκουλόπουλος. Στην ομιλία του τόνισε τη δράση του Μητροπολίτη και το ρόλο που διαδραμάτισε ως πνευματικός ηγέτης της Εαμικής Αντίστασης.

            Για τη δράση του Μητροπολίτη Ιωακείμ μίλησε κι ο Νικόλαος Μάτσος, που μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «ένας από τους πρώτους εκπροσώπους του κλήρου που μυήθηκε και εντάχτηκε στις γραμμές του ΕΑΜ ήταν ο Μητροπολίτης Ιωακείμ που αγωνίστηκε με συνέπεια σ’ όλη τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην ξένη τυραννία». (49\29-11-94)

 

 https://www.blogger.com/blog/post/edit/5197573040893856852/8885825637357360775