Άγιος Γεώργιος, Δεσκάτης –Γρεβενών

7. Άγιος Γεώργιος, Δεσκάτης –Γρεβενών

Από το βιβλίο του Βασίλη Αποστόλου"ΟΙΚΙΣΜΟΙ ΓΡΕΒΕΝΩΝ" σελ. 386. Κοζάνη 2018

Γενικά: Ο  Άγιος Γεώργιος Δεσκάτης  με το ΦΕΚ στις 31-12-1918 προσαρτάται στην κοινότητα Δεσκάτης. Στις 21-1-1943 αποσπάται από την επαρχία Γρεβενών του Νομού Κοζάνης  και υπάγεται στην Ελασσώνα του νομού Λαρίσης. Με την ίδρυση της Νομαρχίας Γρεβενών στις 30-10-64  αποσπάται στο Νομό Γρεβενών. Στην απογραφή του 2011 ο πληθυσμός ήταν μηδενικός ενώ το 2001 είχε δέκα μόνιμους κατοίκους και το 1991 τρεις.  Την περίοδο 1882-1896 αποτέλεσε ένας από τους 17 οικισμούς που απάρτισαν τη νεοσύστατη Μητρόπολη Δεσκάτης. Με τη  διάλυση της Μητροπόλεως Δεσκάτης προσαρτήθηκε στη Μητρόπολη Ελασσώνας.

Ιερά: Άγιος Αθανάσιος (1900).

Από δω κατάγεται ο ζωγράφος και γλύπτης Χρήστος Ρέντας. Γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Δεσκάτης την πρωταπριλία του 1962. Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να διηγηθεί τη ζωή του όπως αναγράφεται στην προσωπική του ιστοσελίδα http://rentas-christos.blogspot.gr όπου δημοσιεύονται αξιόλογα δημιουργήματά του από ξύλο ελιάς, ξύλο κέδρου, κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής,δημιουργίες με σύρμα…

    «(Ερασιτέχνης ζωγράφος – ερασιτέχνης γλύπτης - ερασιτέχνης φωτογράφος – κ.α. )

     Γεννήθηκα την ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ του 1962. (αυτός και ο λόγος που πιστεύω πως η ζωή είναι ένα ψέμα).

     Το χωριό μου μικρό…..εγκαταλειμμένο εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια. (Άγιος Γεώργιος ….Δεσκάτης - Γρεβενών).

Το σπίτι μου τώρα πια ένας σωρός από πέτρες ίσα που να δείχνω στα  παιδιά μου που μεγάλωσα.

Στην άκρη του αμπελώνα μας γεννήθηκα κάτω από την κερασιά.( δεν νομίζω να είχε ανθίσει ακόμα).

    Η οικογένειά μου μια φτωχή και συνηθισμένη αγροτική οικογένεια, αυτάρκης σε όλα για να μπορεί να ζήσει. Έπαιρνε ότι η λατρεμένη γη μπορούσε να τους προσφέρει, καλλιεργούσε ότι μπορούσε, κυνηγούσε ο πατέρας για να θρέψει την 6-μελή οικογένεια και η ζωή ήταν ένας όμορφος ατελείωτος αγώνας επιβίωσης.

    Εγώ ήμουν ο μικρός καουμπόι της οικογένειας. Από πολύ μικρός ανέλαβα την βοσκή των αγελάδων.

     Δεν είχα άλογο ράτσας είχα όμως μουλάρι. Πουλαράκι το αγόρασε ο πατέρας μας και μεγαλώσαμε μαζί.Το αγάπησα,το ονόμασα Τάσο, το πρόσεχα και το φρόντιζα περισσότερο από τις αγελάδες μου, κι ας μην μου έδινε γάλα.

Τώρα αυτό έχει πεθάνει εγώ όμως Ζω.

 Πήγα σχολείο και τελείωσα το Λύκειο στην Δεσκάτη.

Με τα απαραίτητα σε μια πλαστική σακούλα έφυγα από το πατρικό μου.( βαλίτσα δεν υπήρχε)

Σκληρή εργασία την επόμενη ημέρα…οικοδομή  τενεκέ και μαζί και το πρώτο ένσημο…( ναι…. για το ΙΚΑ που φαλίρισε).

Έκανα σπουδές κινηματογράφου  - Φωτογραφίας και μουσικής.

Τελικά με κέρδισε η ζωγραφική και η γλυπτική.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

10 Ατομικές στην Ελλάδα και 1 στην Γερμανία.

Συμμετοχή σε 22 ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό».